Κολυμπήθρα Ένα από τα πολλά συγκριτικά πλεονεκτήματα της ευρύτερης περιοχής.

Κολυμπήθρα
Ένα από τα πολλά συγκριτικά πλεονεκτήματα της ευρύτερης περιοχής.
Από μόνο του μπορεί να αποτελέσει πόλο έλξης κι ενδιαφέροντος και επισκεψιμότητας και κατά συνέπεια και αναγνωρισιμότητας της περιοχής μας.
Ο ιαματικός τουρισμός αποτελεί μία από τις βασικότερες πτυχές του τουρισμού και της οικονομίας, συνεπώς αρκεί και μόνο να δούμε τα στοιχεία επισκεψιμότητας των περιοχών που έχουν αυτό

το είδος του τουρισμού ή να δούμε προσεκτικά τελευταία το ενδιαφέρον των «φίλων» γερμανών για τις ιαματικές πηγές και τα λουτρά της Ελλάδας.
Είναι λυπηρό να αφήνουμε ένα τέτοιο πλεονέκτημα αναξιοποίητο.
Είναι μια εσωστρέφεια πολύ μίζερη, να το έχουμε κρυμμένο κι εγκαταλελειμμένο.
Χρειάζεται κι επιβάλλεται άμεσα να βρούμε τρόπο διαχείρισης της κολυμπήθρας, αλλά και των άλλων πολλών συγκριτικών πλεονεκτημάτων που έχουμε για να δημιουργήσουμε το δικό μας νέο μοντέλο βιώσιμης ανάπτυξης.
Μπορούμε κι έχουμε.
Είναι μια ευκαιρία!! Που δεν μπορούμε και δεν επιτρέπεται να αφήσουμε το χρόνο να περνά, τις μέρες της καλοκαιρινής σαιζόν.
Όταν ζούμε σε ένα δυσοίωνο οικονομικό περιβάλλον έντονο, με ένα αβέβαιο κι αγωνιώδες αύριο.
Ο επιχειρηματικός κόσμος και όχι μόνο, δίνει το δικό του μεγάλο αγώνα επιβίωσης, αλλά προσπαθεί να βρει το δικό του βηματισμό, αντιμέτωπος με αυτή την πρωτόγνωρη επίθεση οικονομικών συμφερόντων, αλλά και απραγίας και απραξίας του κράτους.
Πρέπει να αναδείξουμε τα συγκεκριμένα πλεονεκτήματα και να τα μετατρέψουμε σε αναπτυξιακά πλεονεκτήματα για την τοπική οικονομία. Έτσι θα έχουμε τις δυνατότητες να απαντήσουμε στην ύφεση και να δημιουργήσουμε προτάσεις ανάπτυξης και βιωσιμότητας.
Χωρίς να υποβαθμίσουμε προσπάθειες που έγιναν μέχρι τώρα, πρέπει να πάμε ένα βήμα μπροστά, με μια διαφορετική προσέγγιση, στόχο και προγραμματισμό.

Μια πρόταση είναι:
Το μοντέλο της αυτοδιαχείρισης. Χωρίς να περιμένουμε ή περιμένοντας όταν κι αν έρθουν οι επενδύσεις του ΕΣΠΑ, τη μελέτη του, την ένταξή του και το χρόνο που χρειάζεται για την υλοποίησή του. Αλλά και με το γνωστό «παρονομαστή», ότι χρήματα ΔΕΝ υπάρχουν, μπορούμε να συμφωνήσουμε σαν τοπική κοινωνία, με τους φορείς, τους ιδιώτες, αλλά πρωτίστως με την τοπική αυτοδιοίκηση, σε ένα soft και πρακτικό μοντέλο διαχείρισης εντελώς ανέξοδο.
Βάζοντας τις προδιαγραφές που χρειαζόμαστε, κατά την ταπεινή μου άποψη: μια εξέδρα ξύλινη για ανάπαυση, ξύλινα αποδυτήρια, ξύλινα σκαλοπάτια και κάγκελο προστασίας, μια ξύλινη ταμπέλα ενημέρωσης και μια χημική τουαλέτα, μπορούμε να καλέσουμε ενδιαφερόμενους από το Δήμο (άνεργους νέους ή όποιον άλλο θέλει) με δικά τους έξοδα να υλοποιήσουν και να τηρούν αυτές τις προδιαγραφές, με συγκεκριμένους κανόνες και όρους ευπρεπής, σωστής και φιλόξενης λειτουργίας και σε αντάλλαγμα να εκχωρήσουμε δικαίωμα χρέωσης ανά άτομο με μικρό αντίτιμο ή το δικαίωμα χρήσης μιας καντίνας στον ευρύτερο χώρο.
Ακούστηκε ότι υπάρχει νομικό πρόβλημα.
Τα προβλήματα όμως υπάρχουν για να δίνονται λύσεις και όχι για να αποτελούν βαρίδια και αγκυλώσεις. Αν το πιστέψουμε σίγουρα θα βρούμε λύση ή θα ακούσουμε ή θα δούμε και άλλες προτάσεις, ίσως και πιο εφικτές και πιο εύκολες.
Έτσι κερδίζουμε σαν τοπική κοινωνία την αναγνωρισιμότητα, τον εμπλουτισμό του τουριστικού προϊόντος, τη δημιουργία νέου ενδιαφέροντος, το άνοιγμα αγοράς σε νέο target group ανθρώπων και της παραγόμενης οικονομίας που συνεπάγεται όλη αυτή η προσέγγιση.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν μπορούμε να είμαστε απαθείς και δεν περισσεύει ο χρόνος και η οικονομία για μεγάλες διαβουλεύσεις, μελέτες επιπόλαιες, σχεδιασμούς και υλοποιήσεις τύπου παρελθόντος.
Είναι μια κραυγή αγωνίας για το αύριο.

Με εκτίμηση
ΝΙΚΟΣ ΝΤΑΓΚΑΣ